Verlies van verhalen

Verlies van verhalen

Koetjes en kalfjes
Netjes gekleed en bijtijds zaten twintig dames op leeftijd rond de grote tafel in de recreatiezaal van het woonzorgcentrum. Nieuwsgierig keken ze naar die onbekende dominee. Hartelijke handen tijdens het voorstellen. De ene vrouw stelde zich voor als Jansen en de ander als Timmer. Mevrouw Timmer zei dat ze de buurvrouw was van mevrouw Jansen. Ze vertelde dat ze het heel gezellig met elkaar hebben en het goed wonen is in Utrecht, omdat iedereen zo lief voor elkaar. Toen vroeg mevrouw Timmer mij of ik in Utrecht woonde. Hoopvol keek ze me aan. Ik schudde van nee maar zei dat een neef van mij er wel woonde. Hoopvol keek ik nu haar aan. Maar helaas.

Meehelpen
Samen hielden we een korte viering. Een half uur met een gouden rand! Na afloop bleef iedereen even napraten. Met mijn kopje koffie ging ik naast een kleine tengere mevrouw zitten. Vrolijk begon ze te vertellen: Weet u, ik ben 99 jaar, van mij hoeft het niet meer, echt niet, maar ja, ik mankeer niks. Vroeger waren we met 9 kinderen en je moest gewoon meehelpen. Er werd niet gevraagd of je dat wel wilde, nee, er was altijd werk. Ook later, met mijn man in de zaak, en toen de kinderen kwamen. Daarom heb ik van die sterke benen, altijd in beweging geweest. Ja, voegde haar buurvrouw er aan toe, ze is zo lenig als een jonge meid. Weet u dat we elkaar nog van de lagere school kennen, ja, altijd kattenkwaad. En d’r zitten hier wel meer van toen. Ach, waar blijft de tied?

Kleurrijk palet aan herinneringen
Mooie, nuchtere, weemoedige en warme verhalen rolden over de tafel, een kleurrijk palet aan herinneringen. ‘Oude’ verhalen die niet vertellen over social media, reizen en www, maar over een samenleving van saamhorigheid, familieverband en tevredenheid, van misschien in onze ogen ‘klein geluk’. Op weg naar huis dacht ik: met deze mooie vertelsters zullen hun verhalen gaan verdwijnen. Wat een verlies! Maar stel je voor dat wij 99 jaar worden. Hoe zou dat zijn? Welke verhalen over langgeleden zouden wíj dan willen vertellen? En aan wie? Want één ding is zeker: woonzorgcentra zullen er dan niet meer zijn. Maar hopelijk wel andere plekken om ónze (levens)verhalen te kunnen doorgeven.

Bovenstaande namen, woonplaatsen en adressen zijn fictief om de privacy van de mensen te waarborgen.