Zomaar een vrijdagmiddag

Zomaar een vrijdagmiddag

Touch of hope
Het is vrijdagmiddag, de eerste dag van een nieuwe maand die vast en zeker de zomer gaat inluiden. Zomer? Lange broek, lange mouwen, sokken want het is fris, uit de grijze lucht valt af en toe een spatje regen en in de verte hangen dreigende donkere wolken.. Vanmorgen klonk er op de radio een opgewekte stem: het weekend zal de zon zich meer laten zien, vooral op zondag. We wachten af, we zien wel…….. Knap hoe ze dat weerbericht, hoe beroerd ook, toch altijd weer een touch of hope weten te geven. En o ja, dit is het weer waar we in de toekomst rekening mee moeten gaan houden. Een bijna speelse toevoeging op het weerbericht. Het wordt al bijna een cliché. Voor alle zekerheid pak ik mijn regenjack wanneer ik naar buiten ga.

Trouwdag
Zomaar een vrijdagmiddag in dat kleine en rustige dorp. En toch, wat gebeurt er veel: een rij auto’s met feestelijk geklede mensen spoedt zich richting de kerk. Het is feest, want iemand gaat trouwen. Rondom de kerk verdwijnt steeds meer gras onder de geparkeerde auto’s. Even later hoor ik vrolijke muziek: een koor, musici, een orgel. Als ik nu even heel stil en stiekem om het hoekje van de kerkdeur zou gluren? Wat zou er te zien zijn? Een stralend bruidspaar natuurlijk, de toekomst aan hun voeten. Even bekruipt mij een gevoel van heimwee naar mijn eigen trouwdag, al weer zo lang geleden. Waar blijft de tijd? Is dan het refrein tussen de flarden van herinneringen en heimwee door.

Afscheid nemen
Zomaar een vrijdagmiddag in dat rustige kleine dorp. Daar loopt een mevrouw, met haar hond aan de lijn en haar ziel onder de arm. Ze ziet er verdrietig uit, ze heeft gehuild en ik weet waarom. Afscheid moeten nemen doet pijn, ook al is dat afscheid onvermijdelijk, en kan ’t zelfs het begin worden van iets nieuws. Maar zover is het nog niet, dat ‘iets’ laat zich nog niet zien. Afscheid nemen is ook rouwen. Nee, niet omdat magere Hein is langs geweest, maar omdat een dierbaar mens is weggegaan; het is daarom ook afscheid van een periode, die er niet zomaar is geweest. Met haar ziel onder de arm, zo te zien weegt-ie zwaar.

Rustig klein dorp
Een rustig klein dorp, de wereld in een notendop. Een plek waar de haan kraait, de kippen kakelen, honden blaffen en paarden hinniken. Een plek waar gevierd, gelachen, gefeest, gezongen, gemusiceerd, gespeeld en gerouwd wordt. Een plek waar mensen wonen, trouwen, komen en gaan.